Pingwiny

Cechy charakterystyczne

Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:

• długość 40-115 cm,
• dzioby zróżnicowane,
• silnie przesunięte ku tyłowi mocne nogi które pełnią funkcję płetw tylnych,
• trzy przednie palce spięte błoną pławną,
• krótki, sztywny ogon, pełniący z nogami funkcję steru,
• wąskie skrzydła pełniące funkcję płetw napędowych,
• nielotne,
• łuskowate pióra,
• brak apteriów,
• brzuch biały, grzbiet i głowa ciemna (czarna, granatowa, szara),
• często na głowie czub,
• na lądzie chodzą w postawie wyprostowanej, bądź ślizgają się na brzuchu, odpychając się kończynami,
• w wodzie osiągają prędkość ponad 20 km/h,
• kolonijne (największe kolonie liczą do miliona osobników),
• gniazdo na nieosłoniętym terenie, w szczelinie bądź norze, zbudowane z kamieni lub części zielonych roślin,
• składają dwa jaja (pingwin królewski i pingwin cesarski – jedno),
• wysiadują jaja na stopach pod fałdem tłuszczowym brzucha,
• podczas wysiadywania nie odżywiają się (nawet do kilku miesięcy),
• odżywiają się pokarmem zwierzęcym: rybami, głowonogami i skorupiakami, które zdobywają w morzu,
• mają bardzo dobrze rozwinięty słuch,
• gruba warstwa tłuszczu pod skórą zapewnia im ochronę przed zimnem.

                                   Niedźwiedź polarny 

                     

Niedźwiedź polarny, niedźwiedź biały  – gatunek dużego ssaka drapieżnego z rodziny niedźwiedziowatych, zamieszkującego Arktykę. Jest drapieżnikiem szczytowym w zasięgu swojego występowania. Grube futro i warstwa tłuszczu chronią go przed zimnem. Włosy tworzące sierść niedźwiedzia są półprzezroczyste; sierść jako całość ma zazwyczaj kolor biały lub kremowy, przez co umożliwia zwierzęciu dobry kamuflaż. Skóra ma barwę czarną. Niedźwiedź polarny ma krótki ogon i małe uszy, co pomaga mu redukować utratę ciepła. Stosunkowo mała głowa i długie, zwężające się ku tyłowi ciało nadają mu opływowy kształt przydatny do pływania. Jest ssakiem prowadzącym niemal morski tryb życia, potrzebującym do przetrwania jedynie kawałka pływającego lodu i żywności znajdowanej w wodzie, oraz miejsca do urodzenia i odchowania młodych. Jego systematyczna (łacińska) nazwa Ursus maritimus oznacza „niedźwiedź morski”. Przystosował się do życia na lądzie, morzu i lodzie.

Rozród

Niedźwiedzie polarne są samotnikami, łączą się w pary na krótko, w kwietniu lub maju. W tym czasie samce przemierzają duże przestrzenie w poszukiwaniu bezdzietnych samic, o które toczą zacięte walki. Samice opiekują się potomstwem co najmniej 2 lata i w tym czasie nie zachodzą w ciążę. W październiku i listopadzie niedźwiedzie wygrzebują legowiska najczęściej od strony południowej, w usypanych przez północne wiatry ogromnych zaspach śnieżnych.

Wszystkie niedźwiedzie potrafią wygrzebać swe legowiska, ale zazwyczaj tylko ciężarne samice zapadają w nich w sen na dłuższe okresy. Dojrzałość płciową niedźwiedzie osiągają w wieku 3-5 lat. Ciąża, która trwa 195-265 dni, zazwyczaj kończy się wydaniem na świat dwójki potomstwa, które rodzi się w grudniu lub styczniu. Po urodzeniu młode ważą od 450-900 g. i są wielkości szczura. Rodzą się bez sierści, ślepe i głuche. Kiedy po raz pierwszy wychodzą z legowiska na przełomie maja i kwietnia, są już wielkości kota. Legowisko jest miejscem zaskakująco ciepłym (ok. 15 °C).

                                                    Zebra

 

 Zebra – ssak z rodziny koniowatych charakteryzujący się obecnością białych pasów na czarnej sierści. Początkowo wierzono, że zebry mają białą sierść z czarnymi pasami, ponieważ niektóre zebry mają białe podbrzusza. Badania embriologiczne dowiodły jednak, że kolor tła zwierzęcia to czarny, białe paski i brzuchy są dodatkami, powstałymi wskutek różnych czynników. Zebry żyją stadnie na trawiastych terenach Afryki, na południe od Sahara.

Rozmnażanie i życie społeczne

 

Zebry stepowe osiągają dojrzałość płciową w wieku do 4 lat.Ciąża trwa około 375 dni.
Zebry te, podobnie jak większość koniowatych, żyją w stadach. Stado składa się z ogiera, kilku samic i potomstwa.

                                          Żyrafa

 

Żyrafa – afrykański ssak parzystokopytny z rodziny żyrafowatych, najwyższe zwierzę lądowe i największy z przeżuwaczy żyjących w czasach nowożytnych. Jego epitet gatunkowy odnosi się do przypominającego wielbłąda z wyglądu i łat na futrze, właściwych lampartowi . Gatunek ten wyróżnia się bardzo długą szyją,osiąga 5-6 m wysokości i masę (średnio) 1600 kg w przypadku samców i 830 kg w przypadku samic. Jego najbliższym żyjącym krewnym jest okapi. Bazując na wzorze ubarwienia wyróżnia się 9 podgatunków.
Żyrafy występują od Czadu na północy do RPA na południu, oraz od Nigeru na zachodzie do Somalii na wschodzie. Zasięg występowania żyrafy jest nieciągły, a niektóre populacje izolowane od siebie. Zwierzę zasiedla zazwyczaj sawanny, tereny trawiaste i otwarte lesiste. Główne źródło pożywienia żyrafy to liście akacji, rosnące na wysokości niedostępnej dla większości roślinożerców. Na żyrafy polują lwy. Młode padają też ofiarami lampartów, hien cętkowatych i likaonów. Osobniki dorosłe nie tworzą silnych więzi społecznych, choć gromadzą się w luźnych grupkach, gdy przemieszczają się w tym samym kierunku. Samce tworzą hierarchię społeczną ustanawianą poprzez necking, czyli walkę na uderzenia szyjami. Dominujący samiec zdobywa dostęp do płci przeciwnej, jednakże nie bierze udziału w wychowywaniu potomstwa.

Zachowania społeczne i rozmnażanie

Żyrafy zazwyczaj spotyka się w grupach. Są to jednak grupy otwarte, których skład ciągle się zmienia^. Osobniki łączą nieliczne silne więzy społeczne i członkowie zgromadzeń zmieniają się co kilka godzin. Dla celów badawczych grupę zdefiniowano jako zbiór osobników znajdujących się w odległości mniej niż 1 km od siebie i przemieszczających się zasadniczo w tym samym kierunku. Liczba zwierząt w takim zgromadzeniu może wynosić do 32 żyraf. Najbardziej stabilne grupy składają się z matek i ich młodych. Skupienia takie utrzymują się przez tygodnie, a nawet całe miesiące. Osobniki trzymane są w niej razem poprzez więzi łączące cielęta. Istnieją także grupy mieszane pod względem płci, które tworzą dorosłe samice i młode samce. Prawie dorosłe samce są szczególnie społeczne i często przeprowadzają pojedynki. Jednak dorastając, stają się bardziej samotnicze. Zwierzę nie wykazuje terytorializmu, ale istnieją areały osobnicze. Samce okazjonalnie wędrują daleko z obszarów o normalnej gęstości osobników.
Zwierzę jest ogólnie ciche i nie wydaje dźwięków. Słyszano jednak różne dźwięki służące komunikacji. Podczas kopulacji samce wydają głośne kaszlnięcia^. Samice nawołują swoje młode porykiwaniem. Cielęta prychają, beczą, muczą i miauczą. Poza tym żyrafy chrapią, piszczą, jęczą i wydają z siebie fletowate dźwięki. Odnotowano też posługiwanie się przez żyrafy infradźwiękami

                                           Panda wielka

 

Panda wielka, niedźwiedź bambusowy  – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny niedźwietowatych

Panda wielka zamieszkuje lasy bambusowe na wysokości 1600–3500 m n.p.m. (zimą schodzi do 800 m n.p.m.). Jej przynależność do drapieżnych nie ulega wątpliwości, jednak w rzeczywistości odżywia się pędami roślin (najwięcej żywi się pędami bambusu), lecz nie gardzi też rybami i małymi gryzoniami. Klasyfikacja pandy do zwierząt drapieżnych spowodowana jest budową układu pokarmowego. Jest on zbudowany jak u zwierząt spożywających pokarm mięsny.Z tego powodu panda musi jeść bardzo dużo, nawet do 40 kg dziennie. Spowodowane jest to tym, że panda trawi tylko 25% spożytego pokarmu (gdy na przykład krowy trawią 80% spożytego pokarmu). Przez długi czas była zaliczana do rodziny szopowatych jako odległy krewny pandy małej, jednak badania genetyczne wykazały, że panda wielka jest spokrewniona z niedźwiedziami, od których oddzieliła się we wczesnym rozwoju rodziny niedźwiedziowatych. Jej najbliższym krewnym jest niedźwiedź andyjski

Rozmnażanie

 Samce i samice spotykają się wiosną, między marcem a majem. Przebywają ze sobą od jednego do dwóch dni, w trakcie których dochodzi do częstych kryć. Kiedy wokół jednej samicy zgromadzi się kilka samców, dochodzi do walk, których zwycięzca będzie miał prawo do samicy.

Macierzyństwo

 

Ciąża pandy trwa 97–163 dni. W sierpniu przychodzą na świat 1–3 młode (w warunkach naturalnych jest to najczęściej jedno młode, w przypadku ciąży bliźniaczej drugie młode jest przez matkę porzucane i przez to skazane na śmierć, wysoka liczba młodych rodzących się w niewoli spowodowana jest dodatkową inseminacją po pokryciu), w bardzo słabo zaawansowanym stadium rozwoju. Ważą 75–150 g. Przypuszcza się, że podobnie jak u niektórych ssaków innych gatunków, u pand występuje zjawisko opóźnionej implantacja zarodka. Na czas porodu samica szuka schronienia w skalnej jamie lub w spróchniałym drzewie. Pandzie rzadko udaje się odchować więcej niż jedno młode, z uwagi na jego całkowitą zależność od matki.
Przez pierwsze kilka miesięcy jedynym pożywieniem młodej pandy jest mleko matki, które na początku ssie 6–14 razy dziennie, za każdym razem do pół godziny. Młode pozostaje w schronieniu przez 4–7 tygodni. Matka opuszcza kryjówkę tylko po to, aby zaspokoić głód i pragnienie. Opuszczać schronienie z młodym zaczyna wtedy, gdy porasta ono futrem i otwiera oczy (pomiędzy 45–48 dniem). Jednak młode nie potrafi wtedy jeszcze chodzić, przez co matka musi je nosić. Około 5–6 miesiąca życia młoda panda zaczyna żywić się bambusem. Definitywne odsadzenie następuje około 8–9 miesiąca. Związek matki z młodym trwa jednak nadal. Rozstają się po około 18 miesiącach. W ten sposób samica może odchować jedno młode co 2–3 lata. Młode pandy, które rozpoczynają samotne życie, często padają łupem lampartów lub dzikich psów. Dopiero w wieku 30 miesięcy, kiedy panda waży już około 80 kg, przestaje mieć jakichkolwiek naturalnych wrogów.

                                               Słoń

          

• Słoń – nazwa zwierzęcia należącego do jednego z trzech gatunków ssaków z rzędu trąbowców 
• słoń afrykański
• słoń afrykański leśny
• słoń bojowy
• słoń indyjski

     

Wielkość

• Wysokość: samiec – od 3 do 4,2 m, samica od 2,2 do 2,6 m
• Długość: samiec – od 6 do 7,5 m, samica – od 4,9 do 6,2 m
• Masa ciała: samiec – od 4000 do 6000 kg, samica – od 2100 do 3200 kg
• Długość ciosów: do 3 m
• Masa ciosów: od 30 do 42 kg

 

Rozmnażanie

 

 

Słonie osiągają dojrzałość płciową w wieku 14-15 lat. Zaloty polegają na wykonywaniu gestów wskazujących na rodzącą się więź pomiędzy samcem a samicą, podczas których zwierzęta pieszczą się trąbami. Z reguły po 22 miesiącach rodzi się jedno młode słoniątko. Mierzy ono ok. 85 cm i waży ok. 110 kg.
Słoniątko karmione jest przez matkę przez dwa lata, czasami dłużej. Po urodzeniu się następnego słoniątka, starsze z nich staje się pełnoprawnym członkiem rodzinnego stada. Samica rodzi młode zazwyczaj raz na cztery lata. Otoczona jest najczęściej dwoma lub trzema młodymi w różnym wieku.

                                               Lama

                                   

Lama- udomowiony ssak parzystokopytny z rodziny wielbłądowatych, wraz z gwanko i – blisko z nimi spokrewnionymi alpaką i wikunią – określane wspólną nazwą lamy. Występuje w Ameryce Południowej. Lamy wykorzystywane są głównie jako zwierzęta łuczne oraz do produkcji wełny i mięsa. Dorosłe lamy osiągają do 250 kg wagi i 119 cm wysokości w kłębie . Lamy są zwierzętami socjalnymi, z rozbudowanymi zachowaniami grupowymi.

                                        Delfin  

                                   

Delfin – ogólne określenie wodnych ssaków z rzędu waleni, z rodzin Delphinidae (delfiny oceaniczne) i Platanistidae (delfiny słodkowodne), obejmujące średniej wielkości walenie charakteryzujące się wydłużonym pyskiem i obecnością melonu. Zamieszkują morza obu półkul i wiele rzek strefy równikowej. Często przebywają w gromadach (stadach) od kilku do kilkuset osobników, o wyraźnie zaznaczonej hierarchii. Odbywają dalekie wędrówki. Mają zdolność do echolokacji, a przynajmniej jeden gatunek (Sotalia guianensis) także do elektorecepcji. Porozumiewają się za pomocą dźwięków, określanych jako język delfinów.
Delfin śpi, unosząc się w wodzie na głębokości około 50 cm, z jednym okiem otwartym. Oddycha wynurzając się co 30 sek. na powierzchnię, nie budząc się. Delfiny często polują ławicami. Czasami nawet polują z rekinami. Żywią się rybami, kalamarami i skorupiakami. Ich głównym naturalnym wrogiem jest orka.

                                            Foki

W Bałtyku występują trzy gatunki fok: foka szara, foka pospolita i foka obrączkowana. Największą, a zarazem najczęściej pojawiającą się u polskich wybrzeży foką jest foka szara. Samice osiągają do 3 metrów długości i do 310 kg masy ciała u największych osobników. Samice, które u każdego gatunku fok są nieco mniejsze, osiągają przeciętnie 1,8 m długości i 155 kg masy ciała. Liczebność populacji bałtyckiej szacuje się na 24,5 tysięcy osobników. W XIX wieku w Bałtyku było ich ok. 90-100 tysięcy, a na przełomie lat 70. i 80. XX wieku tylko 3-4 tys.

Gody-Foka szara jest gatunkiem poligynicznym, to znaczy samiec w okresie godowym ma dostęp do więcej niż jednej samicy. Zwykle gromadzi wokół siebie 8-10. Potrafi wściekle bronić swojego haremu, jak i całego zajmowanego przez grupę terytorium. Proces kojarzenia jest często poprzedzony ostrą rywalizacją o partnerki.