Rozgwiazdy

 

Rozgwiazdy  – gromada morskich drapieżników z typu szkarłupni . Są to wolno żyjące zwierzęta o wyraźnie gwiaździstej budowie oraz ogromnej różnorodności barw, kształtów i rozmiarów.

Rozmnażanie

  Prawie wszystkie rozgwiazdy są rozdzielnopłciowe. Zapłodnienie jest zewnętrzne. Zwierzęta wyrzucają do otaczającej je toni wodnej miliony komórek jajowych i plemników. Z zapłodnionych komórek jajowych rozwijają się wolno pływające larwy rozgwiazd. Pierwsze stadium larwalne to bipinnaria (dwurzęsica). Larwa ta jest dwubocznie symetryczna. Po kilku tygodniach bipinnaria przechodzi w stadium larwalne nazywane brachiolaria (ramienica). W tym stadium larwa osiada na dnie morskim i rozwija się z niej maleńka, właściwa postać rozgwiazdy. W porównaniu do wyprodukowanych gamet liczba larw, które przekształcają się w formę dorosłą jest niewielka. Większość larw ginie, pożarta przez inne zwierzęta. Niektóre gatunki rozgwiazd żyjących w chłodnych morzach opiekują się swym potomstwem. Samica składa do kilkuset jaj. Strzeże ich, tworząc nad nimi baldachim, wsparta na czubkach ramion. Inne gatunki są jajożyworodne. Po grzbietowej stronie samicy umieszczone są specjalne jamy, w których rozwijają się larwy. Dorosłe osobniki gatunku Trophodiscus uber noszą swoje dzieci na grzbiecie i bronią je przed drapieżnikami. Rozgwiazdy rozmnażają się również bezpłciowo – na drodze autotomii. Oznacza to, że zwierzę samorzutnie rozpada się na kilka kawałków, z których zregeneruje się nowe organizmy.

Świnka morska

  

Świnka morska – gatunek udomowionego gryzonia z rodziny marowatych. Popularne zwierzę domowe.
Pochodzenie
  Świnka morska pochodzi z Ameryki Południowej, początkowo występowała na terenach Peru, Brazylii i Paragwaju. Została udomowiona przez Inków i rozprzestrzeniona na znaczną część Ameryki Południowej. Do Europy przybyła wraz z pierwszymi odkrywcami i stała się często hodowanym zwierzęciem domowym. W Ameryce Południowej mięso świnki morskiej stanowi przysmak, pieczone świnki podawane są w restauracjach
Świnka morska, niegdyś popularne zwierzę laboratoryjne, wykorzystywane w badaniach naukowych, obecnie zastępowana jest przez myszy i szczury, które szybciej się rozmnażają.
Opis

• Długość ciała: 22–35 cm,
• Temperatura ciała: 37,4–390,5 °C,
• Masa ciała: samica około 800 gramów, samiec około 1200 g,
•  Długość ciąży: ok. 64–69 dni,
•  Liczba młodych: 1–4 (zdarzają się liczniejsze mioty).

Mandarynka

 

Mandarynka, kaczka mandarynka – gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych. Zamieszkuje dorzecze Amuru, Sachalin, Japonię, Mandżurię i wschodnie Chiny. Zimuje w Japonii i południowo-wschodnich Chinach. Hodowany w Europie od XVIII wieku jako ptak ozdobny. Zbiegłe osobniki utworzyły utrzymujące się, osiadłe populacje, głównie w dużych miastach. Spotykana również w Polsce.
Wymiary średnie

• długość ciała ok. 41-49 cm
  rozpiętość skrzydeł ok. 65-75 cm
  masa ciała ok. 500 g

Jaja
  W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu - maju 7-12 brunatnawych jaj.
Wysiadywanie
  Jaja składane w jednodniowych odstępach wysiadywane są przez okres 28-30 dni przez samicę. Pisklęta opuszczają gniazdo po wykluciu, a umiejętność latania zdobywają po 40-45 dniach, wówczas się usamodzielniają. Ich puch jest tak gruby i lekki, że chroni pisklęta przy upadkach na ziemię nawet z 10 metrów. Wykonano doświadczenia, które wykazały, że kaczęta mandarynki wychowane w gnieździe na drzewie nie boją się wysokości.

Dudek

 

Dudek, dudek zwyczajny – gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny dudków.

Toki
 Dojrzałość płciową dudki osiągają w drugim roku życia. Monogamiczne pary tworzą się tylko na okres lęgowy. Podczas godów ptaki nawołują się i ścigają. Samce w stosunku do siebie są agresywne. Podczas zalotów samiec często podnosi czubek i wachluje ogonem. Miejsce na gniazdo wybierane jest przed główną fazą zalotów. Samiec pokazuje samicy miejsce potencjalnego gniazda, wołając ją. Czasami wchodzi do dziupli i stamtąd ją nawołuje. Po zaakceptowaniu miejsca przez samicę następuje poznawanie okolicy przez około dwa dni, a następnie budowa gniazda, która trwa od 1 do 14 dni. W końcu następują tak zwane zaloty karmiące. Samiec woła samicę, ta wychyla się, otwiera dziób, w który samiec wkłada smakołyk. Karmienie samicy przeplatane jest licznymi aktami kopulacji, aż do zniesienia ostatniego jaja.
Jaja
  W połowie maja składa 4 do 9 jaj w dwudniowych odstępach. Są one zielonkawe lub brązowawe, bez plam i namazów, ale ze słabym połyskiem.
Wysiadywanie
  Jaja wysiadywane są przez okres 15 do 18 dni przez obydwoje rodziców (głównie przez samicę, ponieważ samiec przynosi jej pokarm).
Pisklęta
  Pisklęta, rzekome gniazdowniki, wykluwają się pokryte delikatnym, gęstym białym puchem, dzioby mają z żółtymi nabrzmiałymi zajadami i mocno czerwonym wnętrzem. We wczesnym stadium po wykluciu samiec dostarcza najwięcej pokarmu rzadko wchodząc do dziupli. Karmi młode przy wejściu do dziupli lub podaje pokarm samicy, która sama karmi młode. Gdy pisklęta są starsze, karmią je oboje rodzice. Pisklęta opuszczają gniazdo po 20 do 27 dniach. Kryją się wtedy w zagłębieniach blisko ziemi. Po wylocie z gniazda przebywają z rodzicami około miesiąca, pokarm zaczynają zdobywać już po 6 dniach. Od ptaka dorosłego młode różnią się głównie krótszym dziobem i podobne są do swej matki.

Paw indyjski

 

Paw indyjski, paw niebieski, paw zwyczajny - gatunek dużego ptaka grzebiącego z rodziny kurowatych . Jako ptak hodowlany często spotykany w kolekcjach na całym świecie. W Indiach jest świętym ptakiem.
Charakterystyka
  U samca głowa i szyja oraz pierś i brzuch błękitne, z metalicznym połyskiem, na głowie czub z piór tworzący koronę, grzbiet zielony z metalicznym połyskiem, skrzydła brązowe z czarnymi prążkami. Właściwy ogon stosunkowo krótki, biało-brązowy. Pawi ogon to w rzeczywistości tren utworzony przez wydłużone pióra pokryw nadogonowych, nie sterówki. Na końcówce brązowozielonych piór znajdują się "pawie oka", na które składają się koncentryczne kręgi: czarny, niebieski, płowy i żółty. Samice mają wierzch ciała brązowawy, spód jasny. Nie posiadają trenu, mają natomiast koronę na głowie.
Wymiary

• Długość ciała samca 180 - 230 cm, samicy 90–100 cm.
•  Długość skrzydła: 44–50 cm u samca, 40–42 u samicy.
•  Masa ciała samca 4,1–5,4 kg, samicy – 2,7–3,8 kg.

 Jaja
   W zniesieniu 5–6 jaj o skorupce barwy biało-oliwkowej.
Wysiadywanie
    Jaja wysiadywane są przez 29–30 dni

                      Owca domowa

 

 

Owca domowa – gatunek hodowlanego zwierzęcia domowego z rodziny krętorogich. Jej przodkiem były najprawdopodobniej różne podgatunki owcy dzikiej.

Hodowla i wykorzystanie

  Początkowo z owiec uzyskiwano jedynie skóry, mięso i mleko, obecnie również wełnę. Początkowo zwierzę hodowane na terenach górskich i stepowych rozpowszechniło się obecnie w różnorodnych biotopach na całym świecie.

•  masa maciorek (samic): 20-90 kg (do 120 kg owce gisarskie),
•  masa baranów (samców, zwanych też trykami): 30-150 kg (do 190 kg owce gisarskie),
•  wysokość dorosłej owcy w kłębie do ok. 1 m,
• dojrzałość płciowa w wieku kilku miesięcy do jednego roku (zależy od rasy),
•  wykorzystywane gospodarczo zazwyczaj do 6 roku życia,
•  średnia długość życia: 11-12 lat. 

Nazewnictwo zootechniczne poszczególnych grup owiec

•  maciorka – dorosła samica owcy użytkowana rozpłodowo;
•  baran (tryk) – dorosły samiec użytkowany rozpłodowo;
•  jagnię – młoda owca;
•  skop – wykastrowany samiec owcy, przeznaczony na tucz.

Bocian biały

Bocian biały  – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny bocianów.

Jego upierzenie jest głównie białe, z czarnymi piórami na skrzydłach. Dorosłe ptaki mają długie czerwone nogi oraz długie spiczasto zakończone czerwone dzioby i mierzą średnio 100–115 cm od czubka dzioba do końca ogona, ze skrzydłami o rozpiętości 155–215 cm. Dwa podgatunki, które nieznacznie różnią się wielkością, gniazdują w Europie (na północy po Finlandię), północno-zachodniej Afryce, Azji południowo-zachodniej (na wschodzie po południowy Kazachstan) i w południowej Afryce. Bocian biały podejmuje co roku dalekie wędrówki, zimując w Afryce, od tropikalnej Afryki Subsaharyjskiej po Republikę Południowej Afryki na południu lub na subkontynencie indyjskim (podgatunek azjatycki). Podczas migracji między Europą i Afryką unika przelotów przez Morze Śródziemne i kieruje się przez Lewant na wschodzie lub Cieśninę Gibraltarską na zachodzie, ponieważ wznoszące prądy powietrzne, na których polega w czasie lotu, nie tworzą się nad wodą.

Rozmnażanie

Bocian biały rozmnaża się przy otwartych gruntach rolnych, z dostępem do terenów podmokłych, budując duże gniazdo, zwykle z gałęzi, na drzewach, budynkach lub specjalnie przygotowanych przez człowieka platformach. Każde gniazdo ma od 1 do 2 m głębokości, od 0,8 do 1,5 m średnicy i waży od 60 do 250 kg. Gniazda są budowane w luźnych koloniach. Jako że w kulturze bociany uważa się za dobrą wróżbę i nie są one prześladowane przez człowieka, często gniazdują blisko ludzkich siedzib; w południowej Europie gniazda spotykane są na budynkach, m.in. kościołów. Jedno gniazdo jest zazwyczaj wykorzystywane rok po roku, zwłaszcza przez starszych samców. Samce powracają na początku sezonu i wybierają gniazdo. Większe gniazda oznaczają większą szansę na dużą liczbę w pełni opierzonych młodych, stąd te gniazda są bardziej przez nie poszukiwane. Zmiana gniazda często związana jest ze zmianą w parze rodziców i niepowodzeniem w odchowaniu młodych w poprzednim sezonie lęgowym; młode ptaki wykazują większą tendencję do zmiany obszaru lęgowego. Kilka gatunków ptaków często gniazduje w dużych gniazdach bocianów białych. Do regularnie zajmujących je gatunków należą: wróbel zwyczajny, mazurek i szpak; rzadziej zajmują je: pustułka, pójdźka, kraska, pliszka siwa, kopciuszek, kawka i wróbel śródziemnomorski.