Jeż zachodni

                                            

Jeż zachodni, jeż europejski – gatunek ssaka łożyskowego z rzędu Eriaceomorpha, tradycyjnie zaliczany do owadożernych. Występuje w klimacie umiarkowanym na terenie od zachodniej Europy po zachodnią Polskę, Skandynawię i północno-zachodni obszar europejskiej części Rosji. Rzadko spotykany na północ od 60°N. Został introdukowany w Nowej Zelandii.

Rozród

Samica jeża rodzi dwukrotnie w ciągu roku do 7 młodych. Ciąża trwa ok. 2 miesiące. Kojarzenie się par odbywa się od marca do czerwca. Samce szukają samic, które początkowo usiłują uniknąć spotkania. Coraz to podejmują próby ucieczki, ale samce nie dają za wygraną. Początkowo samica odpędza zbliżającego się od tyłu samca, ale wkrótce para zaczyna biegać wkoło. Taki „występ” może trwać godzinami. Jest zwykle niezbędny, by samicę właściwie przygotować do kopulacji.

Gdy następuje ten moment, samica układa kolce płasko na grzbiecie i przyciska ciało do ziemi. Długo panował mylny pogląd, że jeże z uwagi na kolce kopulują leżąc na grzbiecie. W rzeczywistości tak nie jest. Nie ma także żadnych problemów z rodzeniem się młodych, ponieważ ich kolczasta okrywa jest bardzo miękka.

Młode przychodzą na świat ślepe. Oczy otwierają im się po upływie 2 tygodni. Dopiero wtedy ich początkowo białe kolce ciemnieją i twardnieją. Młodymi opiekuje się tylko matka. Kontakt z matką w czasie pierwszych wycieczek młode utrzymują wydając wysokie, świergotliwe dźwięki. Jeśli młode urodzą się zbyt późno, to często nie są w stanie osiągnąć masy ciała niezbędnej do przetrzymania okresu zimowego. Masa ta wynosi przeciętnie 700 g, jednak w dużym stopniu zależy od czasu trwania zimy i panujących wtedy temperatur. Młode do samodzielnego życia zdolne są już po 6 tygodniach.